บางสิ่ง บางอย่าง และ บางคน ในเรื่องของหัวใจมิอาจห้ามกันและกันได้ อาจจะเป็นสิ่งเดียวในโลกที่
ไร้เหตุผลในการกระทำ และก็อาจจะเป็นสิ่งเดียวในโลก ที่ไม่เคยมีตำตอบที่แน่นอนให้กับ..หัวใจ
รักอาจจะเป็น...น้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ
รักอาจจะเป็น...สิ่งดีๆที่คนสองคนมอบให้แก่กันและกัน
รักอาจจะเป็น...ความเข้าใจและเสียสละ
รักอาจจะเป็น...การยอมรับและปรับตัวเข้าหาซึ่งกันและกัน
รักอาจจะเป็น...การเรียนรู้และเอาใจใส่ซึ่งกันและกัน
รักอาจจะเป็น...ตำราที่ต้องศึกษาและทำความเข้าใจ
รักอาจจะเป็น...การเปลื่ยนแปลงคนหนึ่งคนกับคนอีกคนหนึ่งไปในอีกทิศทางหนึ่ง
และรักอาจจะเป็น...สุข ทุกข์ เศร้า เหงา เดียวดาย ร้องไห้ หัวเราะ ยิ้มแย้ม หม่นหมอง
สดใส อบอุ่น ร้อนแรง หนาวเย็น ตะวัน จันทรา แสงสว่าง มืดมน ปลายทาง ไร้ปลายทาง
อดีต ปัจจุบัน อนาคต ความทรงจำ จดจำ ลืมยาก ไม่อยากลืม และ..ลืมไม่ได้
ซึ่งทุกๆสิ่งคือสิ่งที่เป็นไปได้ทุกอย่าง ของเสี้ยวหนึ่งในหัวใจใน คำว่า...รัก
ทว่าความรักในบางครั้ง ก็เปราะบาง บางทีก็ถูกบั่นทอนได้ง่ายจากจิตใจที่คาดหวัง คนที่รักกันก็ย่อมต้องเข้าใจซึ่งกัน แม้แต่วันที่สิ้นสุดรักลง ก็จากไปอย่างเข้าใจ เพราะรักคือความเข้าใจ แต่ที่หลายๆคนยังไม่เข้าใจก็น่าจะเป็น ...ทำไมต้องมาเกิดกับตัวเอง...ก็ยังไม่มีคำตอบจนวันสุดท้าย
ซึ่งเมื่อทุกๆอย่างได้มาถึงจุดสิ้นสุด ในใจของใครอีกคน กับสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมต้องมีใครคนหนึ่งที่ต้องเป็นคนจากไป และขอเดินจากมาด้วยอาลัย เพราะความรักไม่เคยมีถึงสาม ความรักมีได้แค่เพียง...สองเท่านั้น
ไม่เป็นไร...เข้าใจดี
ไม่เป็นไร...เข้าใจในเหตุผล
ไม่เป็นไร...เข้าใจทุกคนมีสิทธิ์เลือกคนที่ใช่และเหมาะสม
ไม่เป็นไร...ถึงเจ็บปวดใจแต่สักพักก็หาย
ไม่เป็นไร...สิ่งที่เคยสร้างมารู้ว่าเป็นแค่ฝัน
ไม่เป็นไร...อาจจะอ้างว้างแต่ทนได้
ไม่เป็นไร...จะเก็บทุกเรื่องราวไว้แค่ที่ตรงนั้น
และไม่เป็นไร...เข้าใจดีทุกอย่างไปเถอะ..คนดี
ซึ่งก็คงทำได้ดีที่สุดแล้ว ในรักที่เคยมีและต้องจบลงเพียงแค่นี้
ต้องยอม...จำยอมในความจำนน
ต้องยอมทน...ในความขมขื่น
ต้องยอมฝืนทน...เดินจากมา
ต้องยอมจากลา..ทั้งๆที่ยังรัก
ต้องยอมจบ...เพราะเข้าใจ
และต้องยอมจากไป...อย่างผู้แพ้
ซึ่งก็คงต้องสิ้นสุดทางรักด้วยความเข้าใจ ขอบคุณที่เคยรัก ขอบคุณที่เคยห่วงใย ขอบคุณที่เคยสร้างฝันร่วมกัน จะเก็บทุกคืนวัน จะเก็บทุกความฝัน เอากลับไปไว้ที่เดิมอย่างที่มัน..ควรจะเป็น
สุดท้ายไม่ว่าหลังจากนั้นจะเป็นเช่นไร ไม่ต้องห่วงว่าใครจะช้ำ จะเจ็บแค่ไหนที่ต้องเดินจากมา ต้องเดียวดายเพียงไรที่เดินคนเดียว ต้องจมอยู่กับอดีตอีกนานแค่ไหน เข้าใจดีว่าควรทำเช่นไร คงทำได้แค่เพียงค่อยๆเดินจากออกมา ก่อนที่น้ำตาจะกลั้นไว้ไม่อยู่..ขอให้เข้าใจ...ไม่เป็นไร
“เมื่อรักก่อเกิด..ก็ต้องใช้ความเข้าใจ เมื่อรักจากไป...ความเข้าใจก็สำคัญ”
หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า
กวี บทเก่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น