ท่ามกลางผู้คนมากมาย กับคนที่เดินสวนเราไป มีอะไรสามารถบอกเราได้บ้างว่า เขาจะกลับมาให้เราพบอีกครั้งหนึ่ง..ไม่มี ทุกๆคนล้วนเป็นดั่งคนแปลกหน้าในกันและกัน ไม่มีใครสามารถรู้ได้..ถ้าไม่มี..ความผูกพัน
คนที่เคยเดินสวนผ่านไปใน..วันวาน
ในวันนี้อาจจะกลายเป็นคนที่เราขาดเขาไม่ได้..เมื่อเขาต้องเดิน..จากไป
คนๆเดียวกัน แต่เมื่อ ต่างสถานะ ต่างความ..ผูกพัน
คนๆนั้น กับมีผลต่อหัวใจของเราอย่าง..ไม่อาจหลีกเลี่ยง
เริ่มต้น..ต่าง ปลายทางสิ้นสุด..ต่าง ไม่เคยมีอะไรที่แน่นอนในความรัก..เลยสักครั้ง บางครั้งก็มาทักทาย แค่เพียงให้หัวใจอิ่มเอม..มีรอยยิ้ม แล้วจากไป ทิ้งไว้แค่เพียง..รอยคราบน้ำตา
บางทีก็มาอยู่จน ทำให้หัวใจติดนิสัย..ขาดความรักไม่ได้ อาจจะเป็นที่บางครั้งโลกแคบ เกินกว่าที่จะมีใครอีกคนอยู่กับเราได้นานๆ แต่บางทีโลกมันก็กว้าง เกินกว่าที่จะอยู่ ตัวคนเดียวได้..ตลอดไป
ซึ่งจู่ๆวันหนึ่ง คนที่เคยเดินจากไป ด้วยการทิ้งคราบน้ำตาและห้วงแห่งความขมขื่นไว้ให้ ปรากฎกายลางๆอยู่ข้างหน้า เขาคือคนที่คุณ เกือบลืมไปแล้วว่า..เคยรักกัน
เกือบลืมไปว่า..ตอนที่เราร้องไห้อยู่ แต่เขากับมีความสุข อยู่กับเสียงหัวเราะกับ..ใครอีกคน
เกือบลืมไปว่า..ในขณะที่หลับตาลงด้วยน้ำตากล่อมใจ ไม่เคยมีสักวัน ที่จะลืมตามาด้วย..รอยยิ้ม
เกือบลืมไปว่า..ภาพเก่าๆในวันวานยังฝั่งอยู่ในห้วงความผูกพัน แต่กับเขา เหมือน..ลืมไปหมดสิ้น
เกือบลืมไปว่า..ความคิดถึงในวันวานยังเป็นความหมายเดิม แต่มันเหงากรีดใจจน..ลึกสุดใจ
เกือบลืมไปว่า..กว่าจะทำใจในคำพูดตัดเยื่อใย มันแสนสาหัส แต่เขาทำเหมือน หมดรัก ได้อย่าง..ง่ายดาย
เกือบลืมไปว่า..ไม่รัก หรือ ไม่เคยจะรักกัน ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ก็ไม่สามารถทดแทนใจที่..แตกสลายลงได้
และเกือบลืมไปว่า..จะยังสงสารหรือห่วงใยกัน ก็ไม่สามารถลบล้างสิ่งที่เคย ใจร้าย..ลงได้
ทว่าเมื่อความฝัน และ ความหวัง ที่เคยร่วมสร้างกันมา ถูกพรากจากไปด้วยคำว่า..ลา ในใจที่ไม่จริง ซึ่งกว่าที่อีกคน ที่อยู่กับสิ่งที่ทิ้งเอาไว้เบื้องหลังความขมขื่นตามลำพัง สุดแสนสาหัส กว่าจะหลุดพ้น ต้องนับกี่หยดน้ำตาก็ไม่สามารถ..ประมาณได้
ซึ่งคนที่อยู่ในฐานะ คนเคยรัก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆก็ตาม ความเจ็บปวด คือรางวัลที่มอบให้เสมอ
บางอารมณ์ของบางคืนที่ต้อง ข่มหลับตาหลับบนความเศร้า มีเพียงเสียงสะอื้นปนน้ำตา..ปลอบใจ
มีเสียงของใครคนหนึ่งที่ตัดพ้อความรัก ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาททุกครั้งที่พยายามหลับตา เข้าใจว่าทุกสิ่งเป็นเพียงส่วนหนึ่งของ..ใจสลาย
แต่ทว่าสิ่งที่ทำตอกย้ำ การเป็น..คนเคยรักกัน มิใช่ความเจ็บปวด หากแต่เป็นการที่เราได้รับรู้ว่า
ในขณะที่เรานอนให้ น้ำตาเป็นทางผ่านของความรู้สึก
แต่กับอีกคน มีแต่ เสียงหัวเราะ ดั่งเสียงเย้ยหยัน ที่ไม่ได้ยิน ลอยก้องกังวาน..จนรุ่งสาง
ซึ่งเมื่อการปรากฎกายของเขาคนนั้น ในเวลาขณะนี้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับการตอกย้ำในสิ่งที่เคยเดินผ่าน
ความรักอาจจะยังไม่เคยลืม แต่..ขอเลือกเก็บรักษาความรู้สึกดีๆ เอาไว้ที่ตัวคนเดียวดีกว่า แม้มันอาจจะเจ็บปวดปนสุขบ้าง แต่ก็ยังดีกว่าต้องมาเจ็บอีกหน กับรักที่เคย..เกือบลืม
อย่างน้อยในเมื่อวันที่..เคยรักกัน เราสองต่างก็เคยดีต่อกัน ฉันจะยอม..ให้อภัย กับการที่เธอไม่รักฉัน แต่ไม่ลืมว่า ฉันเคย..เกือบลืมไปแล้วว่า..เราเคยรักกัน
บางคืนในบางคน อาจจะหลับตานอนด้วยหน้าที่
แต่บางคนในบางคืน ขอแค่การหลับตาลงได้ โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมากนัก
หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า
กวี บทเก่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น