บางครั้งในเรื่องราวของคนที่เรารัก กับคนที่เราเสียสละ มันอาจจะไม่ใช่เรื่องเดียวกันของหัวใจ แต่ในบางที
ก็ยากที่จะทำให้เป็นเรื่องเดียวกันของหัวใจ..ได้
ซึ่งทุกๆความรักที่เข้ามาและตอบรับ ในหัวใจของแต่ละคนนั้นมีขีดจำกัด อย่างยากที่จะเลี่ยง ที่จะหลบ และ หนีไม่พ้นความจริง ความรักที่คนๆหนึ่งมอบไปให้กับคนอีกคนหนึ่ง มันอาจจะไม่เท่ากันทั้งตอนไปและตอนรับกลับมา
บางคนให้ไปหมดทั้งใจ แต่ขอรับกลับมาเพียงเสี้ยวเศษใจ..ก็ดูมีค่ามากมาย
บางคนยอมทนได้ทุกๆอย่าง..แม้กระทั่งวันสุดท้ายที่เหลือเพียง..เงาใจ
บางคนขอแค่มีใครสักคนในหัวใจ แม้ได้นั่งอยู่แค่ปลายขอบหัวใจเขาคนนั้น ก็ยินยอม..อย่างเต็มใจ
บางครั้งก็ไม่จำเป็น..ได้เป็นที่รัก
บางครั้งก็ไม่จำเป็น..ต้องได้รับรักตอบ
บางครั้งก็ไม่จำเป็น..ที่ต้องมาเดินเคียงข้าง
บางครั้งก็ไม่จำเป็น..ที่ต้องคิดถึงกลับมา
และในบางครั้งมันก็จำเป็น..ที่ต้องเป็นอย่างนั้น
ความมืดแห่งรัตติกาลยามค่ำคืน ดูอ้างว้าง เดียวดาย จุดหมายปลายเลือนลาง แต่มันอาจจะเป็นสิ่งดียวที่มีค่าที่สุดของคนที่ต้อง..เดินออกไป
มันมืด
มันมอง..ไม่เห็นอะไร
แต่มันทำให้ในหัวใจเป็นสุข..อย่างประหลาด
ที่ไม่ต้องทนมองเห็นภาพ..เหล่านั้น ตรงนั้น..เมื่อเขากลับมา
ซึ่งอารมณ์ที่แสดงออกภายใต้เงาม่านหมอก แห่งรัตติกาลนั้น มีเพียงความเย็นที่เดียวดาย ดั่งความเสียสละในความมืดที่งดงามบนผืนท้องฟ้ายามค่ำคืน ปกคลุมด้วยมวลหมู่ดวงดาวของ..ความจำใจ
ถูกตกแต่งด้วยสีสันที่หมดหวัง สวยงามด้วยประกายแสงสีดำระยิบ เกิดจิตนาการสิ้นสุดเหนือขอบเขต
ให้ผู้ที่ถูกขังต้องมนต์ตราอาลัย ซึ่งหยุดทุกความรู้สึกไว้ที่ตรงนั้น ในทุกๆอย่างของรักที่มอบให้มา
ภาพแสงสว่างในหัวใจ ก็คงค่อยๆ..ลางลับดับสูญ
ภาพความทรงจำ ก็คงค่อยๆชัดเจน..จนเจ็บดั่งมีดกรีดใจ
ภาพความอาลัย ก็คงค่อยๆชัดเจน..ด้วยไม่เหลือใคร
และมือที่เคยกุม ค่อยๆปล่อยออกห่างจากกันทีละนิด ทีละนิด จนสุดตามอง..สุดใจไขว่คว้า
เมื่อภาพของคนอีกหนึ่งคน ค่อยๆชัดเจน ขึ้นมาทุกขณะ ที่หัวใจค่อยๆสลายลงไปเรื่อยๆ ตามการก้าวเข้ามาของใครคนหนึ่ง รัตติกาลค่อยๆคืบคลานปกคลุมหัวใจจนสุดท้ายไม่เหลือ..อะไรเลย
หนึ่งนาทีของการสิ้นสุดทางรักของใครบางคนนั้น อาจจะมีค่าทั้งชีวิต อาจจะเป็นภาพสุดท้ายที่จะได้เห็น
อาจจะเป็นความทรงจำที่ต้องจดจำ อาจจะเป็นสัมผัสสุดท้าย และอาจจะเป็นคนที่ไม่เหลือใครอีกเลยในชีวิต..เมื่อเขาเข้ามา
“ภาพความทรงจำ..ไม่ใช่ความทรงจำ หากแต่เป็นการ..จดจำ ในรักที่ไม่มีทางเป็นจริง”
หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า
กวี บทเก่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น