ความรักเกิดขึ้นได้ทุกวัน ทุกที่ ทุกเวลา และไม่มีคำว่าสายเกินที่จะรัก การที่รักดำรงค์อยู่จึงมีทุกสรรพสิ่งๆต่างในโลกใบนี้คงอยู่ได้เช่นกัน ความรักเป็นสิ่งสวยงามที่สามารถเป็นได้ทั้งความอ่อนโยน ความสุขและคว

ความรักเกิดขึ้นได้ทุกวัน ทุกที่ ทุกเวลา และไม่มีคำว่าสายเกินที่จะรัก การที่รักดำรงค์อยู่จึงมีทุกสรรพสิ่งๆต่างในโลกใบนี้คงอยู่ได้เช่นกัน ความรักเป็นสิ่งสวยงามที่สามารถเป็นได้ทั้งความอ่อนโยน ความสุขและความเจ็บ...ที่ยากเกินลืมเลือน

รักทำให้พบ...กับความสุขที่สุดเท่าที่เคยมีมาในโลกใบนี้
รักทำให้พบ...กับบางมุม บางเรื่องราวของหัวใจตน ที่มีคนมาเฉลย
รักทำให้พบ...กับใครบางคน ที่เราก็ไม่เคยคาดคิดว่า วันหนึ่งเขาคนนั้นจะเข้ามานั่งในใจของเรา
รักทำให้พบ...กับบางอย่างที่เราไม่เคยเข้าและก็ได้เข้าใจเมื่อ ความรัก..ก้าวเดิน
รักทำให้พบ...กับความเชื่อในความฝันที่มันยังมีอยู่จริง ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นไม่เคยคิดแม้แต่จะ..เชื่อ
และรักทำให้พบ...กับความทรงจำที่จะยังคงอยู่ตรงนั้นตลอดไป ไม่ว่าจะสมหวัง หรือผิดหวัง

ซึ่งถ้าความรักเปรียบประหนึ่งดั่งเปลวไฟที่มีประโยชน์ คุณค่านับแสนล้านอนันต์ ให้แสงสว่าง ความอบอุ่นและสวยงามเมื่อยามที่ตัวเรา...ควบคุมมันได้

แต่วันหนึ่งวันใดที่ตัวเราไม่สามารถควบคุมได้ มันก็จะย้อนมาทำร้าย ซึ่งพร้อมเผาพลาญหัวใจ ด้วยแรงแห่งรัก ด้วยไฟแค้น ด้วยแรงพิศวาสปราถนาในรักจนย่อยยับ ไม่เหลือแม้ซากรักที่เคยหวานชื่น ไม่เหลือแม้กระทั่งเศษใจ คงเหลือเพียงแค่เถ้าถ่านและตะกอนแห่งความทรงจำ ที่มีความเจ็บและช้ำ...เป็นดั่งปลายทาง

เมื่อรักต้องสิ้นสุด สิ่งที่เหลืออยู่...คือ..ซากปรักความหลังที่ทับถมฝั่งลึกสุดห้วงปราถนา
เมื่อรักต้องสิ้นสุด สิ่งที่เหลืออยุ่...คือ..คำถามที่ไม่มีคนตอบ แม้จะต้องการเพียงไร
เมื่อรักต้องสิ้นสุด สิ่งที่เหลืออยุ่...คือ..ความเจ็บที่เกินเยียวยาด้วยเวลาอันสั้น
เมื่อรักต้องสิ้นสุด สิ่งที่เหลืออยุ่...คือ..ภาพแห่งวันวานที่สิ้นสุดความพันผูก
เมื่อรักต้องสิ้นสุด สิ่งที่เหลืออยู่...คือ..ความเดียวดายบนความอ้างว้าง ไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง

และเมื่อรักต้องสิ้นสุด สิ่งที่เหลืออยู่...คือ..ความแค้นในไฟพิศวาสที่ต้องจบลงในปฐมบทแห่งการทรยศ ของในบางคน ที่ยังฝั่งรากลึกลงในใจ ด้วยไม่ใช่ความผิดของตนที่ต้องสิ้นสุดทางรักลงอย่างสุดเลี่ยง

ไฟแห่งรักที่ว่าร้อนแรง ถ้าเติมไฟแค้น ลงไปด้วยก็ยากที่จะหลุดพ้น ต้องย่อยยับทั้งตัวเองและอดีตคนเคยรัก เผาพลาญจนไม่เหลือซากใจให้ไปต่อ ทุกๆการกระทำในรักของทุกคน มีผลตอบแทนอยูในตัวมันเองทั้งสิ้น คนทุกคนมีทางเดินของตัวเอง มีกรอบในความรักและชอบที่ต่างกัน เมื่อทั้งสองหมดรักซึ่งกันและกัน ก็ควรจากกันด้วยความเข้าใจ

ซึ่งมันคือบททดสอบของหัวใจที่จะต้องเรียนรู้อยู่กับคำว่า..รัก เรื่องราวของความรัก ไม่ผิดที่คนหนึ่งจะจากไป และคนที่ถูกเดินจากไปก็ไม่ผิดด้วยเช่นกัน หากแต่จะผิดที่ไม่ทำความเข้าใจซึ่งกันและกันก่อนแยกทางกันเดิน ปล่อยให้บางความเข้าใจยังคงตกเป็นผนึกในใจของอีกคน จนนานวันกลับกลายเป็นความแค้น

บางครั้งการจากไปอย่างเข้าใจ และสิ้นสุดทางรักอย่างเข้าใจ น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เพราะนั้นคือสิ่งเดียวก่อนที่ทั้งสองจะมารักกัน บางความเข้าใจก็ยากที่จะยอมรับ แต่เมื่อทุกอย่างมีบทสรุปออกมาเช่นนั้น
การรั้งรักไว้ด้วยความแค้นก็คงไม่เกิดผลดีแก่ตนสักเท่าไร

ซึ่งสุดท้ายถ้าเปลื่ยนความรักที่เคยมีเป็นดั่งความแค้น รักที่จากลาว่า..เจ็บแล้ว ถ้าในใจยังคงไม่ปล่อยวางก็อาจจะเจ็บปวดมากกว่าคำว่า..เจ็บทั้งชีวิต

เผาจนไหม้หัวใจ ...แห่งไฟรัก รู้ตระหนักรักยิ่งใหญ่...เกินไขว่คว้า
เผาอยู่ในหัวใจทุกวัน...และเวลา เพลิงอุราพลาญจนวอด ...มอดชีวิน

หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า

กวี บทเก่า