ความรักในบางครั้ง

ความรักในบางครั้ง เมื่อถึงจุดสิ้นสุดที่ต้องปล่อยมือ ก็ต้องยอมปล่อยมันให้เป็นไป ในความเป็นจริง การรั้งรักที่ไม่จริงใจกัน มีแต่จะรังเพิ่มความเจ็บปวด ให้กับอีกคนที่ให้ความสำคัญใน คำว่า..เรารักกัน

ความเข้าใจดูจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้ ความผูกพันของคนทั้งสองไปต่อได้ หากแต่ในความเป็นจริง ความเข้าใจกลับไม่เคยมีเลย หรือ ไม่คิดจะมีเลยสักครั้ง ในความรักของคนสองคน..จนสุดท้าย

ยิ่งผูกพัน..เท่าไร เหมือนยิ่งห่างเหิน..เท่านั้น
ยิ่งรักมาก..เท่าไร ยิ่งเจ็บมาก..เท่านั้น
ยิ่งพยายามทำความเข้าใจ..เท่าไร ก็ยิ่งยากเกินเข้าใจ..เท่านั้น
ยิ่งเดินไปข้างหน้า..เท่าไร เหมือนเดินย้ำอยู่กับที่ และ รอแค่เวลา ถอยลงมา..เท่านั้น
และ ยิ่งพร่ำคำรักมาก..เท่าไร เหมือนยิ่งไร้ค่าลงทุกที..เท่านั้น

ซึ่งอะไรก็ตามที่ถูกปั่นทอนด้วยการกระทำ ที่ก่อเกิดให้อีกคน ต้องเจ็บแบบนานวันสะสม เมื่อเพิ่มจำนวนมากพอที่จะเข้าไปแทนที่ คำว่า..เรารักกันนั้น จนวันสุดท้ายก็คงยอมรับความจริง ว่า..เราเข้ากันไม่ได้

ไม่เคย..มองเห็นความสำคัญ ของคนที่ตนรัก ก็ยังพอเข้าใจว่าคงมีเวลา..ไม่เพียงพอ
ไม่เคย..พูดความจริงจากใจสักครั้ง ก็ยังพอเข้าใจว่า..มีเหตุผลส่วนตัว
ไม่เคย..ทำให้เข้าใจว่ารักกันเลยสักครั้ง ก็พอเข้าใจว่า ความรักบังคับกัน..ไม่ได้
และ โกหก..มาตลอด ก็ยังพอเข้าใจว่าทำไปเพื่อให้อีกคน..สบายใจ
แต่ถ้าเอาทุกอย่าง ที่กล่าวมารวมกัน ต่อให้เป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเพียงไร
ก็คงไม่พ้น..ต้องเสียน้ำตา

บางครั้ง..ในสิ่งที่เรียกว่า ความรัก
ในบางที..การที่รักกันนาน..จนเกินไป
ในบางครั้ง กลับกลายเป็น..ความห่างเหิน จากความเคยชิน..ที่ไม่รู้ตัว

ซึ่ง...บางคนแพ้ให้กับ วัน เวลา แต่กับบางคน ก็ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง
ใจที่ไม่อาจเปลื่ยนรัก ในรักที่มี..การเปลื่ยนแปลง
สุดท้าย..เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง คงทำได้แค่เพียง..สุดปลายเอื้อมก็ปล่อยมือ

ซึ่งปฐมบทสุดยากหยั่ง ของความรักที่สิ้นสุด มักจะเริ่มต้นที่ ไม่เข้าใจการกระทำของคนที่ตนรัก ไม่ปฎิเสธความคิดตัวเอง และ จมอยู่กับสิ่งนั้นๆที่ทำให้ช้ำใจ ปล่อยให้ความคิดทุกอย่างเริ่มง่ายๆ แต่บทสรุปยากยิ่งที่จะเข้าใจ และสุดท้ายคำตอบที่น่าจะได้ ก็คงไม่พ้นต้อง..สับสนในความจริง

อาจจะเป็นที่บางครั้ง ความเข้าใจอาจจะต้องมีช่วงกาลเวลามาคาบเกี่ยว เพื่อที่จะทำใจให้พร้อมยอมรับในสิ่งที่ตนยังไม่เข้าใจ หรือ อาจจะเข้าใจยากในบางที..ก็ตาม

ซึ่งสุดท้ายแล้ว การพูดคุยกันกับคนที่ตนรักให้เข้าใจนั้น อาจจะเป็นทางเดียวที่จะสานสายสัมพันธ์ ให้มีวันคืนของกันและกัน..ต่อไป

หากไม่แล้ว สุดท้ายบทสรุปความรักของทั้งสองคน..ก็คงต้องสิ้นสุด เพราะการหมดใจของอีกคน และก็คงไม่พ้นต้องจบแบบ..เจ็บๆ อีกครั้งกับ..รักที่ไม่พูดกัน

รักกันได้เพราะพูด คำว่า..รัก
แต่แปลกนัก เมื่อแคลงใจ ไฉนเฉย
หรือเพราะรัก รู้จักตน..ผลลงเอย
ก็คงเจ็บแบบเคยๆ..ที่ไม่พูดกัน

หนึ่งในบันทึกรัก ณ.ปลายฟ้า

กวี บทเก่า